زمان رفت و زان آدم از چند رنگ به هرجای گردون نهادند چنگ

زمان رفت و زان آدم از چند رنگ

به هر جای گردون نهادند چنگ

خرد خفتگان ره به صحرا زدند

به خاک بیابان شناور شدند

چو با سوسمارو ملخ زد نشان 

چنین قوم نامیده شد تازیان

و زان سوی قومی دگر بی نظیر

 عزیزو شریفو نجیبو دلیر

به گلخانه ی این فلک پا گشود

 حقوق بشر را به دنیا سرود

ز پندارو کردارو گفتار نیک

 زبان زد به نیکی شد از کار نیک

نشستند درون بهشتی برین 

که نامیده شد مرز ایران زمین

زمان از پس روزگاران گذشت 

دل تازی از ما پر از کینه گشت

به ناشکری از هدییه کردگار

 زد اخر گلوی خرد را به دار